Iedereen wil gezien worden, weet kunstenaar Felix van Breugel

Activiteiten die de wijk leefbaar houden

Ingeklemd tussen Loopschansstraat en de Singel bevindt zich het huis en een verrassend ruim atelier van Felix van Breugel. “Ik woon hier met genoegen”, vertelt Felix. “Er wonen veel kunstenaars in deze wijk, maar ook mensen die graag iets organiseren. Het Brabantparkfestival, afgelopen juni, is daar een geweldig voorbeeld van. We hebben in het verleden meer van dit soort activiteiten gehad. Het doel is steeds om te zorgen voor verbinding en dat je als buurtgenoot gezien wordt. En dat wil uiteindelijk iedereen. Daarom maak ik vaak portretten en stond ik op het parkfestival een jonge bezoeker in klei te boetseren. Om die persoon goed te laten lijken, moet je écht waarnemen! Ik hoop dat dergelijke projecten elk jaar terugkomen, als iets extra’s voor de bewoners.

Inspiratiebron

Felix, afkomstig uit een ambachtelijk kunstenaarsnest, had oom Frans van Amelsvoort als zijn grote voorbeeld. “De zorgvuldigheid en liefdevolle manier hoe oom Frans zijn beelden maakte, is voor mij een blijvende inspiratiebron”, vertelt hij. Felix wist al snel dat hij iets met kunst wilde doen. Toen hij op de beeldhouwafdeling van kunstacademie St. Joost kwam, viel het kwartje: “De sfeer, de geur, de bibliotheek, ik voelde me thuiskomen.” Hij kwam in een klas met enthousiaste, bevlogen klasgenoten. Van hen heeft hij veel geleerd. Hij vertelt: “Het was een ongelooflijke speeltuin. Ik kreeg het gevoel dat het gordijn van het leven openschoof en dat ik zicht kreeg op het spel. Alles was mogelijk. Hier teer ik nog steeds op.”

Het kunstenaarschap is onbegrensd

Felix heeft in de loop van zijn carrière veel gedaan: “Ik heb een brede interesse. Het kunstenaarschap is onbegrensd. Je moet dus zelf op zoek gaan naar die grens. Wat past bij jou? Ik heb de focus gevonden, maar dat heeft wel even geduurd.” Hij maakte beelden, portretten, twee dimensionaal werk, gaf les, richtte een creativiteitscentrum op, kreeg tentoonstellingen en werkte aan opdrachten. Ondertussen verhuisde hij naar de Loopschansstraat en bouwde daar zijn atelier, want architectuur had ook zijn aandacht. Felix: “Ik dacht dat zo’n mooi, groot atelier niet alleen voor mij kon zijn, dus wilde ik het graag delen. Daarom geef ik cursussen, waarbij de cursist voor mij voorop staat. Die cursist heeft iets in zijn hoofd dat hij wil gaan maken. Dan vraagt hij zich af hoe hij dat kan vormgeven. Daar help ik bij.”

Tentoonstelling in Princenhaags Museum

Afgelopen januari heeft Felix een tentoonstelling gehad in het Princenhaags Museum. Felix: “Het was een retroperspectief van 50 jaar kunstenaarschap. Ik heb voor die tentoonstelling al mijn werk door mijn handen laten gaan. Ik kwam werk tegen, dat ik helemaal vergeten was. Ik was verbaasd en verwonderd wat mijn handen hebben gemaakt. Ik ben geen intellectuele kunstenaar. Ik werk gevoelsmatig en uit nieuwsgierigheid. Ik ben er vooral trots op dat die nieuwsgierigheid niet afneemt. Nog steeds kan ik de dag beginnen met de vraag ‘wat is er vanavond, wat er nu nog niet is?”

Genoeg ideeën

Wat betreft deze wijk heeft Felix ook vragen en ideeën: “Wat doen we met de openbare ruimte? Je kunt natuurlijk een kunstwerk neerzetten, maar het is interessanter als een kunstenaar in gesprek gaat met omwonenden om samen een beeld te maken. Dan wordt zo’n beeld onderdeel van de buurt. Een ander idee is een variatie op de mini-bibliotheekjes. In elke straat zet je een vitrine neer, waarin steeds een andere bewoner iets persoonlijks van zichzelf laat zien. Naar aanleiding van zo’n minitentoonstelling kun je met elkaar in gesprek gaan. En waarom zitten asielzoekers in een AZC? Waarom niet in elke straat een Portakabin waar een asielzoeker woont die geadopteerd wordt door de bewoners. Dan voel je je wezenlijk verbonden met elkaar en dat voorkomt onbegrip.” En dat is wat Felix blijvend bezighoudt, als kunstenaar en als mens: hoe zorg je voor verbinding met elkaar, hoe zorg je ervoor dat iedereen gezien wordt?